Διαπιστώνω, μετὰ μεγάλης μου θλίψεως, πὼς ἡ καταστροφή, στὸ σύνολό της, προέρχεται ΜΟΝΟΝ ἀπὸ μίαν πλευρὰ τῆς κοινωνίας μας.
Κι αὐτὴ ἡ πλευρά, εἶτε πολιτικῶς θὰ τὴν δοῦμε, εἶτε κοινωνικῶς, ἔχει ΠΑΝΤΑ τὶς αὐτὲς ἀρχές: δὲν αἰσθάνεται νὰ ἀνήκῃ ἐδῶ.
Ξένο σῶμα παραμένει, ὅσα χρόνια κι ἐὰν πέρασαν…
Δὲν τῆς ἀνήκει κάτι ἀπὸ αὐτὸν τὸν τόπο, ἀπὸ αὐτὸν τὸν πλανήτη, ἀπὸ αὐτὸ τὸ τέλειον τῆς Φύσεως δημιούργημα.
Δὲν αἰσθάνεται τμῆμα τῆς κοινωνίας, τῶν δομῶν καὶ τῆς πορείας αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ οὔτε καὶ τοῦ συνόλου τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν, διότι λειτουργεῖ παρὰ φύσιν κι ὄχι κατὰ φύσιν.
Δὲν θὰ καταπιαστῶ μὲ τὸ ποιὸς εἶναι Ἕλλην σήμερα καὶ μὲ τὸ ποιὸς εἶναι Ἑλληνογενής.
Θὰ περιοριστῶ στὸ σύνολον τῶν συμπεριφορῶν, ἔνθεν κακεἶθεν, ἀπὸ καθαρὰ πολιτικὴ ὀπτική, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ κατανοήσουμε τὸ ποῦ ἀκριβῶς εἶναι τὸ πρόβλημά μας ὡς κοινωνίας.
Διότι, ὅσο κι ἐὰν θέλουμε νὰ τὸ ἀποφύγουμε, ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς τὰ πάντα εἶναι πολιτική, ἀκόμη κι ὅταν δὲν τὸ ἀντιλαμβανόμαστε.
Ἄς τὸ πάρουμε λοιπὸν ἀπὸ τὴν ἀρχή του.
Ὁ νοικοκύρης, ὁ ἰδιοκτήτης, αὐτὸς ποὺ τέλος πάντων, μὲ τὸν Ἄλφα ἤ τὸν Βῆτα τρόπο κοπίασε γιὰ νὰ δημιουργήσῃ τὶς ὅποιες ὑποδομές, γιὰ τὸ ὁ,τιδήποτε, οὐδέποτε θὰ κατέστρεφε αὐτὲς τὶς ὑποδομές, ποὺ ἐμπεριέχουν τὸν κόπο του.
Ἔχει ἐπίγνωσι πὼς πίσω τους κρύβονται ποτάμια ἱδρώτα, κόπου καὶ πόνου.
Τὸ σπίτι στὸ χωριό, κληρονομιὰ ἀπὸ τὴν γιαγιά, ἤ τὸ χωραφάκι τοῦ παπποῦ, ἤ τὸ πατρικό του στὴν πόλι, δὲν εἶναι ἁπλᾶ ντουβάρια ἀλλὰ μεταφράζεται σὲ ἐνέργεια ποὺ ἔχει κατατεθῇ ἀπὸ ἄλλους, πολλοὺς ἄλλους, πρὸ κειμένου σήμερα νὰ ἔχῃ αὐτὸς μίαν στέγη ἤ ἀκόμη καὶ κάποιαν περιουσία.
Ὅλα αὐτὰ ὅμως τὰ περιουσιακὰ στοιχεῖα τῶν ὅποιων ὑποδομῶν, μεταφράζονται σὲ ἔργο ποὺ σήμερα αὐτὸς καρποῦται κι αὔριο θὰ καρπωθοῦν τὰ παιδιά του.
Εἶναι λοιπὸν ἀδύνατον νὰ μὴν σεβαστῇ τὸν κόπο του, ἀλλὰ καὶ τὸν κόπο τῶν προγόνων του. Τοὐλάχιστον, θεωρητικῶς πάντα, ἐὰν δὲν ἦταν ψυχασθενής, θὰ προστάτευε μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις τὰ προσωπικά του περιουσιακὰ στοιχεῖα.
Μὲ τὴν αὐτὴν λογικὴ προστατεύει καὶ τὰ περιουσιακὰ στοιχεῖα τοῦ γείτονος, διότι σέβεται κι ἐκτιμᾶ τὸν κόπο του, ἀναλόγως μὲ τὸν δικό του.
Τί διαφορά ὅμως ἔχει ἠ προσωπική περιουσία ἀπό τήν συλλογική; Ἀπό τήν δημοσία περιουσία;
Γιατί κάποιοι ὅταν φεύγουν ἀπό τό προσωπικό τους χωραφάκι μετατρέπονται σέ καταστροφεῖς καί γκρεμιστές; Τί τούς κάνει νά παύουν νά σέβονται τόν κόπο τοῦ ἄλλου ἤ τόν κόπο τοῦ συνόλου;
Δυστυχῶς, θέλουμε δὲν θέλουμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε, εἶναι ἡ θέσις μας μέσα στὴν κοινωνία καὶ ὁ τρόπος ποὺ ἐμεῖς βλέπουμε τὴν κοινωνία, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος γιὰ τὸ πῶς θὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε.
Γιὰ τὴν ἀκρίβεια εἶναι ἡ θέσις ποὺ Ἐμεῖς τοποθετοῦμε τὸν ἑαυτόν μας μέσα στὴν κοινωνία, ἀλλὰ καὶ ἡ ἄρνησις νὰ ἀναγνωρίσουμε στὴν κοινωνία τὸ δικαίωμα τοῦ νὰ κινεῖται κατὰ πῶς τὴς ἀρέσει κι ὄχι κατὰ πῶς ἀρέσει σὲ ἐμᾶς.
Ἐὰν ἐμεῖς αἰσθανόμαστε ξένο σῶμα, τότε ἡ κοινωνία, στὰ μάτια μας, παραμένει ἐχθρική.
Ἐὰν ὅμως αἰσθανόμαστε τμῆμα της, τότε ἡ κοινωνία εἴμαστε ἐμεῖς καὶ κατ’ ἐπέκτασιν οὔτε θὰ μᾶς βλάψῃ ἀλλὰ οὔτε καὶ θὰ τὴν βλάψουμε.
Συνεπῶς τὸ κλειδὶ εἶναι τὸ ποῦ ἐμεῖς τοποθετοῦμε τὸν ἐαυτόν μας κι ὄχι τὸ ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ κοινωνία.
Ἀνέφερα παραπάνω πὼς γιὰ νὰ προστατεύσουμε κάτι πρέπει νὰ τὸ θεωρήσουμε δικό μας, ὅπως ἀκριβῶς θεωροῦμε τὸ σπίτι μας ἤ τὸ χωράφι μας ἤ τὸ παιδί μας ἤ τὸ αὐτοκίνητό μας ἤ τὸ ἐξοχικό μας ἤ ἀκόμη καὶ τὸν/τὴν σύντροφό μας.
Ἐάν ὅμως δέν εἶναι κάτι δικό μας τότε νά καταστραφῇ;
Ναί, νὰ καταστραφῇ. Νὰ γίνῃ σκόνη. Νὰ χαθῇ ἀπὸ προσώπου γῆς.
Σωστά;
Λάθος!!!
Μέγα, τραγικό, καταστροφικὸ λάθος.
Αὐτὴν τὴν στάσι τὴν διατηροῦν ΜΟΝΟΝ αὐτοὶ ποὺ δὲν αἰσθάνονται δικό τους κάτι.
Αὐτοὶ ποὺ αἰσθάνονται κάτι γιὰ δικό τους, πλὴν περιπτώσεων παραφροσύνης, ΟΥΔΕΠΟΤΕ καταστρέφουν!!! Μόνον κτίζουν!!!
Διότι ὁ κτίστης γνωρίζει τὸ πόσος πόνος, κόπος καὶ χρόνος χρειάζεται γιὰ νὰ δομηθῇ κάτι.
Ἀντιλαμβάνεται πὼς τὸ νὰ κτίζῃς εἶναι δύσκολο καὶ ἀκόμη πιὸ δύσκολο τὸ νὰ πάρῃς τὴν ἀπόφασι νὰ γκρεμίσῃς τὸ δημιούργημά σου.
Τὸ δημιούργημα τὸ γκρεμίζεις μόνον ἐὰν ἔχῃ κατασκευαστικὰ λάθη. Ὄχι ὅταν εἶναι ἄρτιο.
Ποιός λοιπόν θά γκρεμίσῃ;
Αὐτὸς ποὺ θὰ γκρεμίσῃ εἶναι αὐτὸς ποὺ οὐδέποτε αἰσθάνθηκε συνιδιοκτήτης.
Εἶναι αὐτὸς ποὺ οὐδέποτε αἰσθάνθηκε κομμάτι αὐτῆς τῆς κοινωνίας.
Εἶναι αὐτὸς ποὺ οὐδέποτε ἔνοιωσε πὼς ἐκτὸς ἀπὸ δικαιώματα ἔχει καὶ ὑποχρεώσεις…
Τὸν συναντοῦμε παντοῦ…
Τὸ δημιούργημα τὸ γκρεμίζεις μόνον ἐὰν ἔχῃ κατασκευαστικὰ λάθη. Ὄχι ὅταν εἶναι ἄρτιο.
Ποιός λοιπόν θά γκρεμίσῃ;
Αὐτὸς ποὺ θὰ γκρεμίσῃ εἶναι αὐτὸς ποὺ οὐδέποτε αἰσθάνθηκε συνιδιοκτήτης.
Εἶναι αὐτὸς ποὺ οὐδέποτε αἰσθάνθηκε κομμάτι αὐτῆς τῆς κοινωνίας.
Εἶναι αὐτὸς ποὺ οὐδέποτε ἔνοιωσε πὼς ἐκτὸς ἀπὸ δικαιώματα ἔχει καὶ ὑποχρεώσεις…
Τὸν συναντοῦμε παντοῦ…
Τὸν βλέπουμε δημόσιο ὑπάλληλο, ἀραχτό, νὰ χαραμοτρώῃ…
Τὸν βλέπουμε μεγαλοεργολάβο νὰ ἁρπάζῃ ἀπὸ παντοῦ προμήθειες καὶ δωράκια…
Τὸν βλέπουμε πολιτικὸ νὰ τρώῃ μὲ δώδεκα μασέλες…
Τὸν βλέπουμε συνδικαλιστὴ νὰ καταστρέφῃ τὴν ἐπιχείρισι, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ὑποτίθεται βιοπορίζεται…
Τὸν βλέπουμε κομματόσκυλο νὰ βολεύεται σὲ κάθε τρύπα, ὅταν γύρω του ἐπικρατοῦν γενοκτονίες…
Τὸν βλέπουμε ἀναρχοαριστερὸ νὰ καίῃ καταστήματα, νὰ καίῃ συνανθρώπους μας, νὰ καταστρέφῃ ζωὲς καὶ κοινωνίες…
Τὸν βλέπουμε «ἐπαναστάτη» ληστὴ νὰ δολοφονῇ ἀθώους πολῖτες…
Τὸν βλέπουμε «ἐπαναστάτη» διαδηλωτὴ ἐπίσης νὰ δολοφονῇ ἐγκύους….
Τὸν βλέπουμε «ἐπαναστάτη» ὁπλοφόρο ἐπίσης νὰ δολοφονῇ πολιτικούς του ἀντιπάλους…
Τὸν βλέπουμε «ἐπαναστάτη» πολιτευόμενο ἐπίσης νὰ θεωρῇ πὼς καλῶς συμβαίνουν καταστροφές, φόνοι, αἱματοκύλισμα…
Τὸν βλέπουμε ὁπουδήποτε… σὲ κάθε ἐκδήλωσι τῆς καθημερινότητός μας… Σὲ κάθε μας βῆμα…
Τὸν βλέπουμε νὰ καταστρέφῃ τὰ ἀρχαῖα μας μνημεὶα γιὰ νὰ γράψῃ ἐπάνω τους συνθήματα γιὰ τὸν μόνιμο διαγωνισμὸ βλακείας, ποὺ διαρκῶς συμμετέχει…
Τὸν βλέπουμε νὰ σπάῃ ἤ νὰ βρωμίζῃ ἀγάλματα ἡρώων, πνευματικῶν ἀνθρώπων, εὐεργετῶν ἔτσι, γιὰ πλάκα…
Τὸν βλέπουμε νὰ διαλύῃ κεφάλια ἀνθρώπων ποὺ βγῆκαν νὰ διαδηλώσουν ἐλεύθερα, ἀρνούμενοι νὰ γίνουν σὰν κι αὐτόν, ἐλεεινὰ κτήνη…
Τὸν βλέπουμε νὰ κοπρίζῃ κάθε ἐκδήλωσι, κάθε σημείου τῆς ζωῆς μας, γελῶντας χαιρέκακα…
Ἔχει ὄνομα, διεύθυνσι, ταὐτότητα…
Καὶ ὁπωσδήποτε αὐτὸ τὸ πρᾶγμα δὲν εἶναι συνάνθρωπός μας καὶ δὲν παραμένει μέσα στὶς κοινωνίες μας γιὰ καλό…
Εἶναι ἄχθος ἀρούρης… Λάθος τῆς φύσεως…Κι ὁπωσδήποτε ΟΧΙ συνιδιοκτήτης!!!
Ἀδυνατεῖ ἕνα τέτοιο πρόσωπο νὰ πονέσῃ, ὅπως ἐσὺ ἤ ἐγώ, γιὰ τὶς κληρονομιές μας.
Ἀδυνατεῖ νὰ βιώσῃ τὴν συλλογικότητα, τὴν συνοχὴ τῆς κοινωνίας μας, τὶς ἀρχές της… Θέλει ὅλα νὰ τὰ ἀλλάξῃ… νὰ τὰ ἀλλοιώσῃ… νὰ τὰ ἁλώσῃ…
Νὰ τὰ μετατρέψῃ σὲ κάτι ποὺ θὰ τοῦ μοιάζῃ…
(Πρὸς τοῦτο καὶ φτιάχνει νέα γκέτο-κοινωνίες, δικῆς του λογικῆς, πρὸ κειμένου νὰ ἔχουν λόγο ὑπάρξεως τὰ ὑβρίδια ποὺ δημιουργεῖ…)
Ἀδυνατεῖ νὰ σεβαστῇ τὸν ἀντίλογο, τὴν ἱστορία, τὴν ἴδια τὴν κοινωνία…
Ἀδυνατεῖ ἀκόμη καὶ τὴν ἴδια τὴν Φύσι νὰ σεβαστῆ, κι ἄς τὸ παίζῃ κάποιες φορὲς οἰκολόγος ἤ φυσιολάτρης.
Ἄνθρωπος δὲν εἶναι…
Ἤ τοὐλάχιστον δὲν εἶναι ἄνθρωπος ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἐνσωματωθῇ σὲ μίαν κοινωνία, τῆς ὁποίας κοινωνίας ὅμως πρωτίστως ἔχει ἀρνηθῇ τὸ πανάρχαιό της δικαίωμα νὰ παραμείνῃ ὅπως τὴν ἔφτιαξε ἡ Φύσις της…
Ἄρα εἶναι περιττός… εἰδικῶς γιὰ αὐτὴν τὴν κοινωνία…
Ξέρουμε ποιὸς εἶναι.
Φορᾶ διάφορα προσωπεῖα…
Ἀλλάζει διαρκῶς συμπεριφορές…
Τὰ ἐνδύματά του μπερδεύουν διαρκῶς…
Μὰ εἶναι ὁ ἴδιος…
Εἶναι αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει πατρίδα…
Εἶναι ὁ κλασσικὸς ἀριστερός…
Εἶναι αὐτὸς ποὺ γιὰ νὰ μὴν ἀποκαλύψῃ τὴν ταὐτότητά του, δηλώνει πολίτης τοῦ κόσμου… Ἀδυνατεῖ νὰ δηλώσῃ, ἐφ΄ ὅσον ντρέπεται γιὰ τὴν Φύσιν του, πὼς εἶναι ἁπλῶς …ΤΙΠΟΤΑ!!!
Καί τί κάνουμε ἐμεῖς τώρα;
Γιατί σήμερα εἰδικῶς, μετά ἀπό τά τελευταῖα γεγονότα, ἐπανέρχομαι στό θέμα…
Γιά νά μεγαλώσω τά χάσματα;
Γιά νά πυρώσω τίς φωτιές;
Ἤ γιά νά βροῦμε τήν Μέσο ὁδό, ἀπό τήν ὁποίαν πρέπει νά διαφύγουμε;
Σήμερα, κι αὔριο καὶ μεθαύριο καὶ ὅλες τὶς ἐπόμενες ἡμέρες πρέπει ἐμεῖς νὰ ἀρχίσουμε σιγὰ σιγὰ νὰ πετᾶμε ἔξω ἀπὸ τὶς κοινωνίες μας, ἕνα ἕνα, ὅλα τὰ βαρίδια. Ξεκινᾶμε πάντα μὲ τὸ πιὸ ξένο σῶμα…
Μετὰ περνᾶμε στὸ λιγότερο ξένο σῶμα, τὸ περισσότερο προσαρμοσμένο, ποὺ ὅμως κι αὐτὸ παραμένει ἴδιο μὲ τὸ προηγούμενον…
Κι ἔτσι, λίγο λίγο, βῆμα τὸ βῆμα, θὰ τὴν πετάξουμε τὴν γάγγραινα ἀπὸ τὴν κοινωνία μας…
Διότι αὐτὸ εἶναι ὁ στόχος…
Ξεκινᾶμε νὰ πετάξουμε τὴν γάγγραινα…
Πρῶτα κόβουμε τὸ πιὸ σάπιο κομμάτι καὶ σιγὰ σιγά, λίγο λίγο, ὅσο κι ἐὰν πονᾶ, προχωρᾶμε τὸ μαχαίρι βαθύτερα…
Πρέπει κάθε μολυσμένο κομμάτι νὰ ἀπομακρυνθῇ, ἐὰν θέλουμε νὰ ἐπιβιώσῃ ὁ ὀργανισμός…
Πρέπει νὰ μείνῃ καθαρὸ τὸ σῶμα, ἐὰν θέλουμε νὰ διασωθῆ…
Καὶ θὰ διασωθῇ… Εἶναι μονόδρομος…
Μόνον ποὺ ἔως τότε, ἔχουμε δουλειά…
Ἀκομη κι ἕνα κύτταρο μόνον ὅμως νὰ παραμείνῃ ὑγιές, ναί, μόνον γιὰ αὐτό, ὀφείλουμε νὰ πετάξουμε ὅλο τὸ ὑπόλοιπο σῶμα…
Τὸ ὑγιὲς κύτταρο πρέπει νὰ ἐπιβιώσῃ…
Τὸ σάπιο ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἔχει προδιαγράψῃ τὴν πορεία του…
Φιλονόη
φωτογραφία
Πηγή: Φιλονόη καί φίλοι.
Τὸν βλέπουμε μεγαλοεργολάβο νὰ ἁρπάζῃ ἀπὸ παντοῦ προμήθειες καὶ δωράκια…
Τὸν βλέπουμε πολιτικὸ νὰ τρώῃ μὲ δώδεκα μασέλες…
Τὸν βλέπουμε συνδικαλιστὴ νὰ καταστρέφῃ τὴν ἐπιχείρισι, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ὑποτίθεται βιοπορίζεται…
Τὸν βλέπουμε κομματόσκυλο νὰ βολεύεται σὲ κάθε τρύπα, ὅταν γύρω του ἐπικρατοῦν γενοκτονίες…
Τὸν βλέπουμε ἀναρχοαριστερὸ νὰ καίῃ καταστήματα, νὰ καίῃ συνανθρώπους μας, νὰ καταστρέφῃ ζωὲς καὶ κοινωνίες…
Τὸν βλέπουμε «ἐπαναστάτη» ληστὴ νὰ δολοφονῇ ἀθώους πολῖτες…
Τὸν βλέπουμε «ἐπαναστάτη» διαδηλωτὴ ἐπίσης νὰ δολοφονῇ ἐγκύους….
Τὸν βλέπουμε «ἐπαναστάτη» ὁπλοφόρο ἐπίσης νὰ δολοφονῇ πολιτικούς του ἀντιπάλους…
Τὸν βλέπουμε «ἐπαναστάτη» πολιτευόμενο ἐπίσης νὰ θεωρῇ πὼς καλῶς συμβαίνουν καταστροφές, φόνοι, αἱματοκύλισμα…
Τὸν βλέπουμε ὁπουδήποτε… σὲ κάθε ἐκδήλωσι τῆς καθημερινότητός μας… Σὲ κάθε μας βῆμα…
Τὸν βλέπουμε νὰ καταστρέφῃ τὰ ἀρχαῖα μας μνημεὶα γιὰ νὰ γράψῃ ἐπάνω τους συνθήματα γιὰ τὸν μόνιμο διαγωνισμὸ βλακείας, ποὺ διαρκῶς συμμετέχει…
Τὸν βλέπουμε νὰ σπάῃ ἤ νὰ βρωμίζῃ ἀγάλματα ἡρώων, πνευματικῶν ἀνθρώπων, εὐεργετῶν ἔτσι, γιὰ πλάκα…
Τὸν βλέπουμε νὰ διαλύῃ κεφάλια ἀνθρώπων ποὺ βγῆκαν νὰ διαδηλώσουν ἐλεύθερα, ἀρνούμενοι νὰ γίνουν σὰν κι αὐτόν, ἐλεεινὰ κτήνη…
Τὸν βλέπουμε νὰ κοπρίζῃ κάθε ἐκδήλωσι, κάθε σημείου τῆς ζωῆς μας, γελῶντας χαιρέκακα…
Ἔχει ὄνομα, διεύθυνσι, ταὐτότητα…
Καὶ ὁπωσδήποτε αὐτὸ τὸ πρᾶγμα δὲν εἶναι συνάνθρωπός μας καὶ δὲν παραμένει μέσα στὶς κοινωνίες μας γιὰ καλό…
Εἶναι ἄχθος ἀρούρης… Λάθος τῆς φύσεως…Κι ὁπωσδήποτε ΟΧΙ συνιδιοκτήτης!!!
Ἀδυνατεῖ ἕνα τέτοιο πρόσωπο νὰ πονέσῃ, ὅπως ἐσὺ ἤ ἐγώ, γιὰ τὶς κληρονομιές μας.
Ἀδυνατεῖ νὰ βιώσῃ τὴν συλλογικότητα, τὴν συνοχὴ τῆς κοινωνίας μας, τὶς ἀρχές της… Θέλει ὅλα νὰ τὰ ἀλλάξῃ… νὰ τὰ ἀλλοιώσῃ… νὰ τὰ ἁλώσῃ…
Νὰ τὰ μετατρέψῃ σὲ κάτι ποὺ θὰ τοῦ μοιάζῃ…
(Πρὸς τοῦτο καὶ φτιάχνει νέα γκέτο-κοινωνίες, δικῆς του λογικῆς, πρὸ κειμένου νὰ ἔχουν λόγο ὑπάρξεως τὰ ὑβρίδια ποὺ δημιουργεῖ…)
Ἀδυνατεῖ νὰ σεβαστῇ τὸν ἀντίλογο, τὴν ἱστορία, τὴν ἴδια τὴν κοινωνία…
Ἀδυνατεῖ ἀκόμη καὶ τὴν ἴδια τὴν Φύσι νὰ σεβαστῆ, κι ἄς τὸ παίζῃ κάποιες φορὲς οἰκολόγος ἤ φυσιολάτρης.
Ἄνθρωπος δὲν εἶναι…
Ἤ τοὐλάχιστον δὲν εἶναι ἄνθρωπος ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἐνσωματωθῇ σὲ μίαν κοινωνία, τῆς ὁποίας κοινωνίας ὅμως πρωτίστως ἔχει ἀρνηθῇ τὸ πανάρχαιό της δικαίωμα νὰ παραμείνῃ ὅπως τὴν ἔφτιαξε ἡ Φύσις της…
Ἄρα εἶναι περιττός… εἰδικῶς γιὰ αὐτὴν τὴν κοινωνία…
Ξέρουμε ποιὸς εἶναι.
Φορᾶ διάφορα προσωπεῖα…
Ἀλλάζει διαρκῶς συμπεριφορές…
Τὰ ἐνδύματά του μπερδεύουν διαρκῶς…
Μὰ εἶναι ὁ ἴδιος…
Εἶναι αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει πατρίδα…
Εἶναι ὁ κλασσικὸς ἀριστερός…
Εἶναι αὐτὸς ποὺ γιὰ νὰ μὴν ἀποκαλύψῃ τὴν ταὐτότητά του, δηλώνει πολίτης τοῦ κόσμου… Ἀδυνατεῖ νὰ δηλώσῃ, ἐφ΄ ὅσον ντρέπεται γιὰ τὴν Φύσιν του, πὼς εἶναι ἁπλῶς …ΤΙΠΟΤΑ!!!
Καί τί κάνουμε ἐμεῖς τώρα;
Γιατί σήμερα εἰδικῶς, μετά ἀπό τά τελευταῖα γεγονότα, ἐπανέρχομαι στό θέμα…
Γιά νά μεγαλώσω τά χάσματα;
Γιά νά πυρώσω τίς φωτιές;
Ἤ γιά νά βροῦμε τήν Μέσο ὁδό, ἀπό τήν ὁποίαν πρέπει νά διαφύγουμε;
Σήμερα, κι αὔριο καὶ μεθαύριο καὶ ὅλες τὶς ἐπόμενες ἡμέρες πρέπει ἐμεῖς νὰ ἀρχίσουμε σιγὰ σιγὰ νὰ πετᾶμε ἔξω ἀπὸ τὶς κοινωνίες μας, ἕνα ἕνα, ὅλα τὰ βαρίδια. Ξεκινᾶμε πάντα μὲ τὸ πιὸ ξένο σῶμα…
Μετὰ περνᾶμε στὸ λιγότερο ξένο σῶμα, τὸ περισσότερο προσαρμοσμένο, ποὺ ὅμως κι αὐτὸ παραμένει ἴδιο μὲ τὸ προηγούμενον…
Κι ἔτσι, λίγο λίγο, βῆμα τὸ βῆμα, θὰ τὴν πετάξουμε τὴν γάγγραινα ἀπὸ τὴν κοινωνία μας…
Διότι αὐτὸ εἶναι ὁ στόχος…
Ξεκινᾶμε νὰ πετάξουμε τὴν γάγγραινα…
Πρῶτα κόβουμε τὸ πιὸ σάπιο κομμάτι καὶ σιγὰ σιγά, λίγο λίγο, ὅσο κι ἐὰν πονᾶ, προχωρᾶμε τὸ μαχαίρι βαθύτερα…
Πρέπει κάθε μολυσμένο κομμάτι νὰ ἀπομακρυνθῇ, ἐὰν θέλουμε νὰ ἐπιβιώσῃ ὁ ὀργανισμός…
Πρέπει νὰ μείνῃ καθαρὸ τὸ σῶμα, ἐὰν θέλουμε νὰ διασωθῆ…
Καὶ θὰ διασωθῇ… Εἶναι μονόδρομος…
Μόνον ποὺ ἔως τότε, ἔχουμε δουλειά…
Ἀκομη κι ἕνα κύτταρο μόνον ὅμως νὰ παραμείνῃ ὑγιές, ναί, μόνον γιὰ αὐτό, ὀφείλουμε νὰ πετάξουμε ὅλο τὸ ὑπόλοιπο σῶμα…
Τὸ ὑγιὲς κύτταρο πρέπει νὰ ἐπιβιώσῃ…
Τὸ σάπιο ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἔχει προδιαγράψῃ τὴν πορεία του…
Φιλονόη
φωτογραφία
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου