Τόσο σε ό,τι αφορά έωλες επιδιώξεις της σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδος, όσο και σχετικά με τις μεσοπρόθεσμες βλέψεις της στην Κύπρο. Οι οποίες και τελικά περνούν μέσα από την εμπέδωση κηδεμονευτικής παρουσίας και σ’ επέκταση στρατηγικού ελέγχου της ευρύτερης γεωγραφίας.
Κι ενώ το Κυπριακό έχει οριστικά τελματωθεί –με τις διαπραγματευτικές διαδικασίες να διατηρούνται με συνδρομή αναπνευστήρος–, η Τουρκία επιταχύνει ενέργειες για προαγωγή και εμπέδωση μη αναστρέψιμων διαμορφώσεων.
Οι οποίες, ό,τι και να συμβεί, θ’ αποβούν τελικά δυναμικές επιβολής de facto γεωπολιτικών ρυθμίσεων, με βάση τα νέα δεδομένα που επιβάλλει. Κι αυτά, εν προκειμένω, σχετίζονται με τη δημογραφική διάσταση του προβλήματος.
Με τον απροκάλυπτο, δηλαδή, δημογραφικό βιασμό, που συντελείται με μια κατά γεωμετρική πρόοδο ανατροπή των πληθυσμιακών μεγεθών και ισορροπιών, στο πλαίσιο μακρόπνοου σχεδιασμού, σε δύο φάσεις ή επίπεδα.
• Σε πρώτη φάση:
Άρδην διαφοροποίηση των δημογραφικών στοιχείων στους κόλπους της ίδιας της τουρκοκυπριακής κοινότητος. Η οποία ήδη έχει διεμβολισθεί σε βαθμό που καθίσταται καταθλιπτική μειονότητα στις κατεχόμενες περιοχές που ελέγχονται από τα τουρκικά στρατεύματα.
Οι οποίες και συνιστούν το παράνομο μόρφωμα του ψευδοκράτους. Που αποτελεί για την Άγκυρα το στρατηγικό προγεφύρωμα για τα περαιτέρω. Τα οποία διαλαμβάνουν μακροπροθέσμως την ολική άλωση.
• Σε δεύτερη φάση:
Ανατροπή των πληθυσμιακών ισοζυγίων, αυτή τη φορά σε σχέση με την ελληνοκυπριακή πλευρά. Με αλλαγή, δηλαδή, των αριθμών, έτσι που η τουρκική πλευρά ν’ αποκτά συν τω χρόνω εξισωτικές δυναμικές. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει αυτομάτως αιτιολόγηση διεκδικήσεων, τόσο όσον αφορά το μερισμό των εξουσιών (σε περίπτωση λύσεως) όσο και σχετικά με τη νομή εδαφών.
Για ν’ αντιληφθεί όμως κάποιος τα τεκταινόμενα –όπως αυτά «εν σιωπή» διαμορφώνονται–, αρκεί να καταστεί κοινωνός των έως και δραματικών στοιχείων που δίδονται από τους ίδιους τους Τουρκοκυπρίους. Καθώς αυτοί, έστω και αργά –και εξ ενστίκτου κοινοτικής αυτοσυντηρήσεως–, εξανίστανται και (προς το παρόν ματαίως) προσπαθούν ν’ αντιδράσουν.
Προκειμένου, δηλαδή, ν’ αποτρέψουν μοιραίο εξοβελισμό τους. Αφού ο αριθμός των ιδίων δεν υπερβαίνει πλέον τις 95.000, έναντι πέραν των 450.000 εποίκων, σύμφωνα με δικά τους στοιχεία που επωνύμως έχουν διαβιβασθεί ακόμη και σε αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, καθώς και στην Επιτροπή Δημογραφίας και Προσφύγων του Συμβουλίου της Ευρώπης. Και σ’ αυτούς τους αριθμούς δεν διαλαμβάνονται φυσικά οι 40.000 στρατιώτες του Αττίλα.
Να λεχθεί παρενθετικώς ότι:
Σ’ αυτό τον τρομακτικό για τα κυπρια κά δεδομένα όγκο των εποίκων, δεν συνυπολογίζονται και αρκετές χιλιάδες Τούρκων με ευρωπαϊκά δια βατήρια (κυρίως Βουλγάρων) που έχουν από πολλού εγκατασταθεί στις κατεχόμενες περιοχές και που, λόγω κοινοτικής ιθαγένειας, αποτελούν ημινόμιμη μεταναστευτική ομάδα, ενώ είχαν εισβάλει παρανόμως πριν η χώρα τους καταστεί μέλος της ΕΕ.
Υπό το φως αυτών των δεδομένων, το κρίσιμο ερώτημα όσον αφορά το Κυπριακό δεν είναι πλέον ΠΟΙΑ ΛΥΣΗ και πότε θα βρεθεί, αλλά κυρίως ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ. Και ποιοι, επομένως, θα είναι αυτοί, που στο πλαίσιο των προαγόμενων συμβιβασμών, θα μπορέσουν να την επιμερισθούν και να την αναγάγουν σε πλαίσιο βιωσίμου συνεταιρισμού.
Γιατί όταν μιλάμε για ομοσπονδία, μιλάμε για συνεταιρικό μόρφωμα. Που απαιτεί δικλίδες ασφαλείας, για να έχει διάρκεια κι επομένως προοπτική. Ώστε ν’ αποφευχθεί νέο διαζύγιο (συναινετικό ή βίαιο) πριν από ένα δεύτερο γάμο.
Το ερώτημα μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται παράδοξο. Και ρητορικό. Δεν είναι όμως τέτοιο. Είναι αντιθέτως ουσιαστικό και με δραματικές παραμέτρους. Όταν, δηλαδή, σήμερα και με βάση επιβεβαιωμένα στοιχεία, οι γηγενείς Τουρκοκύπριοι (ως το άλλο υποτίθεται σκέλος της υπό αναζήτησιν κρατικής συμπράξεως) δεν ξεπερνούν το 25%-30% εκείνων με τους οποίους ως ελληνική πλευρά θα πρέπει να συμβιώ σουμε.
Κι εναρμονιζόμενοι με τα νέα δεδομένα, να συμμερισθούμε το δικοινοτικό κράτος, ως φυσικοί εταίροι. Φυσικοί με την έννοια των αυτοχθόνων. Κάτι που σήμερα δεν ισχύει καθόλου, για τη μία τουλάχιστον πλευρά της διαφοράς.
Γιατί από την επιούσαν της εισβολής και μόλις εμπεδώθηκαν οι πρώτες κατοχικές δομές, η Άγκυρα έθεσε σ’ εφαρμογή στρατηγικό σχέδιο ταχυρρύθμου δημογραφικής ανατροπής.
Που σκοπούσε όχι απλώς σε αλλαγή των πληθυσμιακών μεγεθών σε βάρος της ελληνοκυπρια κής πλευράς, αλλά πρωτίστως σε άρδην ποσοτική αλλά και ποιοτική διαφοροποίηση της ίδιας της τουρκοκυπριακής κοινότητος.
Προκειμένου:
Αφενός να την ελέγχει πολιτικά, μεταλλάσσοντας τις εγγενείς της ιδιαιτερότητες. Και, αφετέρου, να την αναβαθμίσει πληθυσμιακά, υπερβαίνοντας τα μειονοτικά της χαρακτηριστικά, με απώτερο και προφανή στόχο να αιτιολογηθούν απαιτήσεις ζωτικού χώρου. Κι εδώ ακριβώς ενεδρεύει ο μείζων κίνδυνος για τον Ελληνισμό.
Αυτές οι ταχύρρυθμες μεταλλάξεις στην τουρκοκυπριακή κοινότητα έχουν εντόνως και κατ’ επανάληψιν εκτεθεί και καταγγελθεί από ηγετικούς παράγοντες των ιδίων των Τουρκοκυπρίων, ενώ επεβεβαιώθησαν σε όλη τους την έκταση από το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του οποίου κι ενέκρινε ιστορικό ψήφισμα, προτείνοντας μάλιστα (το 1992) διεξαγωγή απογραφής υπό τη δική της επίβλεψη. Πράγμα που όμως δεν έγινε, με παρέμβαση άλλων κέντρων, προεξάρχοντος του βρετανικού παράγοντος. Με την εκβιαστική απειλή ότι, εάν οι Έλληνες επέμεναν, τότε θα κατέρρεαν οι διεργασίες για επίλυση του Κυπριακού!
Συνήθης τακτική. Και βάναυση πρακτική.
Ο εποικισμός λοιπόν –που με βάση τη Συνθήκη της Γενεύης συνιστά έγκλημα πολέμου– αποβαίνει δυνάμει ο μη ένστολος Τρίτος Αττίλας.
Που ανενόχλητος προελαύνει, προδιαγράφοντας ακόμη ζοφερότερες μέρες και αδυσώπητες προοπτικές για την Κύπρο και τον Ελληνισμό της. Γιατί τι θα συμβεί αύριο, όταν σήμερα και με βάση τα όσα γράφουν έγκυροι Τουρκοκύπριοι αναλυτές και αρθρογράφοι, «σε κάθε δέκα πολίτες που συναντά ένας στα Κατεχόμενα, οι επτά είναι κουβαλητοί εξ Ανατολίας»;
Οι ψυχροί (και στυγνοί) αριθμοί αποτελούν τους εύγλωττους δείκτες όσων συμβαίνουν. Και τα οποία συνθέτουν τη δημογραφική αλχημεία, μεταβάλλοντας σε κακοήθη νεοπλασία τον εποικιστικό όγκο στο σώμα της τουρκοκυπριακής κοινότητος αφενός και της ελληνοκυπριακής κατά προέκταση.
Διότι αυτή τη στιγμή και με βάση υπολογισμούς του αρμοδίου Κυ πριακού Τμήματος Στατιστικής:
1. Στο σύνολο του νομίμου κυ πριακού πληθυσμού (ολόκληρης δηλαδή της Κύπρου) οι πραγματικοί (αυτόχθονες) Τουρκοκύπριοι συνιστούν τελικά μόλις το 10%-11%, από 18% που φυσιολογικά ήσαν πριν ο Αττίλας αναλάβει «να τους σώσει»!
2. Το ποσοστό των Τούρκων που διαμένουν και νέμονται τα Κατεχόμενα, στο σύνολο του κυπριακού πληθυσμού, ξεπερνά ήδη το 35%-37%. Με τάσεις (και προφανή στόχο) να φθάσει στο 50%! Οπόταν και οι προοπτικές θα είναι για τον κυπριακό Ελληνισμό μοιραίες. Κατ’ ακρίβειαν, ολέθριες.
Καθώς εάν δεν υπάρξει ανακοπή του εγκλήματος, θα ενεργοποιηθεί για την Κύπρο η αντίστροφη μέτρηση. Και καμιά σημασία δεν θα έχει πλέον οτιδήποτε γίνει στο Κυπριακό, εφόσον η πτυχή της δημογραφικής αλλοιώσεως οδηγεί ευθέως σε κατάσταση μιας οιονεί Aλεξαδρεττοποιήσεως.
Άνθος Λυκαυγής
Πηγή: epikaira.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου